W miejscu starej plebani (przeniesionej na teren Skansenu w Nagawkach) powstała nowa plebania przy kościele mariawickim w Lipce.
Od wielu lat ze względu na swój stan budynek starej plebanii nie był już używany, a pomieszczenia kancelaryjne i mieszkalne wydzielono z kościoła.
Dlatego też budynek został podarowany Stowarzyszeniu przez Parafię Kościoła Starokatolickiego Mariawitów w Lipce k/Strykowa.
Dawna neogotycka plebania mariawicka została przeznaczona na recepcję oraz pomieszczenia biurowe. Mieszczą się tutaj także 4 apartamenty i 2 pokoje dwuosobowe. W podziemiach budynku znajduje się centralna kotłownia oraz pralnia i magazyny.
Plebania oryginalnie połączona była z drewnianym kościołem na planie krzyża. Bryła kościoła została odtworzona przez projektantów na podstawie starych rycin i zaadoptowana na zimową salę kinowo-teatralną z widownią (ok. 200 miejsc) oraz sceną. W sali kinowej odbywają się koncerty, pokazy taneczne oraz konferencje i szkolenia. Udogodnienia dla osób niepełnosprawnych: podjazd przed budynkiem do głównego wejścia oraz łazienka dla osób niepełnosprawnych w recepcji na parterze oraz na sali widowiskowej.

Historia

W pamięci najstarszych mieszkańców przetrwały wspomnienia przedwojennej szkoły i ochronki dla dzieci – instytucji prowadzonych przez siostry zakonne mariawitki w drewnianym budynku plebanii przy parafii mariawickiej. Ok. 1922 roku w Lipce było 12 sióstr. Trudniły się one także rękodziełem, m. in. haftem i uczyły tego miejscowe kobiety. Niektóre siostry prowadziły lekcje, inne zajmowały się kuchnią i dbałością o kościół.
Kuchnia i stołówka – refektarz (udostępniany także przyjezdnym) znajdowały się na parterze piętrowego budynku. Szkolne sale lekcyjne znajdowały się na pierwszym piętrze. Po wojnie w budynku plebanii dobywały się lekcje religii, dzieci wystawiały jasełka i inne przedstawieniao tematyce religijnej (wewnątrz, w jednej z sal była scena). Po lewej stronie od wejścia znajdowała się kancelaria parafialna.
Oryginalnie polskie wyznanie mariawickie powstało na przełomie XIX i XX wieku w oparciu o objawienia doświadczone w 1893 roku przez polską zakonnicę s. Marię Franciszkę Kozłowską (prawdziwe imiona to: Feliksa Magdalena). Podjęła się ona misji odnowy chrześcijańskiego duchowieństwa w duchu objawionego jej Dzieła Wielkiego Miłosierdzia (objawienie nie zostało uznane przez Watykan). Przed I wojną światową, pod zaborem rosyjskim, życie zakonne sióstr mariawitek miało charakter niejawny z obawy przed represjami carskich urzędników. Zakon oficjalnie funkcjonował jako pracownia krawiecka.